Alweer een tijd geleden deed ik mijn verhaal over mijn postpartum depressie, en vandaag vertel ik jullie over hoe het nu gaat.
We zijn ondertussen alweer 12 jaar verder (ja, 12 jaar alweer, de tijd vliegt!).
En dan, hoe gaat het nu? Het ging heel lang goed. Soms weer wat minder omdat ik een kleine terugval had, een beetje bang en dat duurde dan een paar dagen, dan voelde ik bijvoorbeeld wat en dacht ik oh jee ik zal toch geen kanker hebben? Oh, straks heb ik wel kanker en ga ik dood.
Dat was dan dus zo af en toe en met een paar dagen verdween dat wel weer.
En dan, hoe gaat het nu? Het ging heel lang goed. Soms weer wat minder omdat ik een kleine terugval had, een beetje bang en dat duurde dan een paar dagen, dan voelde ik bijvoorbeeld wat en dacht ik oh jee ik zal toch geen kanker hebben? Oh, straks heb ik wel kanker en ga ik dood.
Dat was dan dus zo af en toe en met een paar dagen verdween dat wel weer.
Ook soms dat ik 's-nachts weleens bang was, paniekerig, zweten, hartkloppingen, maar dat kon ik dan ook zo een hele lange tijd niet hebben.
En nu, tsja, wel mooi dat dit artikel nu online komt, natuurlijk heb ik wel wat stress en tegenslagen.
Met mijn moeder gaat het niet zo lekker, mijn man werkeloos, ik werk echt hard zodat wij dingen kunnen doen, opleiding ging tijdelijk niet door en ga zo maar door.
Als je dan al een beetje zwak bent en en stapelt het zich op dan kan er ineens toch wel wat knappen.
Momenteel voel ik mijzelf soms afglijden, wat sneller angstig en paniekerig, somberder, chagrijniger, gewoon klote eigenlijk, ik kan ook om het minste of geringste huilen.
Ik heb ook erg tegen onze vakantie opgezien omdat ik voor die periode wat angstiger was. Als het begon te onweren kon ik al in paniek raken, ik dacht ook echt bekijk het maar, ik ga niet mee, ik kan het niet, en ik durf het ook niet.
Met mijn moeder gaat het niet zo lekker, mijn man werkeloos, ik werk echt hard zodat wij dingen kunnen doen, opleiding ging tijdelijk niet door en ga zo maar door.
Als je dan al een beetje zwak bent en en stapelt het zich op dan kan er ineens toch wel wat knappen.
Momenteel voel ik mijzelf soms afglijden, wat sneller angstig en paniekerig, somberder, chagrijniger, gewoon klote eigenlijk, ik kan ook om het minste of geringste huilen.
Ik heb ook erg tegen onze vakantie opgezien omdat ik voor die periode wat angstiger was. Als het begon te onweren kon ik al in paniek raken, ik dacht ook echt bekijk het maar, ik ga niet mee, ik kan het niet, en ik durf het ook niet.
Nu ik voel dat het steeds vaker wat minder gaat wordt ik bang, ik ga toch niet dezelfde kant op als mijn moeder? Ik ga toch niet ook zo'n heftige terugval krijgen? Nee, dat wil ik niet en dat mag ik niet.
Een kennis van ons is mental-coach. Ik stuurde haar een bericht over het verleden met de depressies, dat ik hiervoor ook medicatie slik en de stress die ik de laatste tijd heb, kan jij hier iets mee met mij?
Ja dat kon ze zeker. Ze kwam hier voor een intakegesprek en toen kwam er toch wel veel emotie los, puur omdat ik niet weer wil terugvallen, de angst om weer zo te worden als het was, het verdriet dat ik niet meer degene ben van 12 jaar geleden, ik wil gewoon die sterkte griet zijn van toen, geen angst kennen, die achtbaan ingaan zonder angst van oh maar stel dit, stel dat, nee lak eraan en gaan!
Een kennis van ons is mental-coach. Ik stuurde haar een bericht over het verleden met de depressies, dat ik hiervoor ook medicatie slik en de stress die ik de laatste tijd heb, kan jij hier iets mee met mij?
Ja dat kon ze zeker. Ze kwam hier voor een intakegesprek en toen kwam er toch wel veel emotie los, puur omdat ik niet weer wil terugvallen, de angst om weer zo te worden als het was, het verdriet dat ik niet meer degene ben van 12 jaar geleden, ik wil gewoon die sterkte griet zijn van toen, geen angst kennen, die achtbaan ingaan zonder angst van oh maar stel dit, stel dat, nee lak eraan en gaan!
Ze vertelde mij dat ze kon helpen om van die depressies en angststoornissen af te komen, maar dat het ook zwaar zal zijn omdat we terug zullen gaan naar het begin.
Pffff... kan ik dit wel? Ik ben er zo bang voor, maar aan de andere kan is er die sterke wil, stel je nou toch voor dat ik weer de oude kan worden.
We (ik en mijn man) hebben er een nacht over geslapen, en hoe eng ik het ook vind, ik MOET. Voor de kinderen, mijzelf en het gezin.
Ik wil niet meer onzeker zijn, bang zijn, angst hebben, de kracht om weer te worden als 12 jaar geleden is sterker.
Pffff... kan ik dit wel? Ik ben er zo bang voor, maar aan de andere kan is er die sterke wil, stel je nou toch voor dat ik weer de oude kan worden.
We (ik en mijn man) hebben er een nacht over geslapen, en hoe eng ik het ook vind, ik MOET. Voor de kinderen, mijzelf en het gezin.
Ik wil niet meer onzeker zijn, bang zijn, angst hebben, de kracht om weer te worden als 12 jaar geleden is sterker.
Aankomende donderdag zal ik mijn eerste sessie hebben, en ik kijk ertegenop.
De deur staat op een kier, achter de deur is er een donkere kamer, dit is eng, je bent er bang voor, ik moet die deur openen, het zal een rommel en chaotisch zijn, ik moet alles gaan afstoffen en het weer op zijn plek zetten.
Er zal dus nog een deel 3 gaan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten