Geslaagd!!!

Vandaag was dan de dag voor onze oudste zoon, hij had z'n eerste echte examen waarbij het erop of eronder was. Jawel, het Fietsexamen.

Een klein maandje geleden had hij al het theorie-examen. Na een eerste poging was het de tweede poging raak en met 2 fout was hij hiervoor geslaagd en dus klaar voor het praktijkexamen. Twee en een halve week geleden werd de examenroute uitgereikt en kon er geoefend worden. De eerste keer met mama samen... Uhm, jah... Om een lang verhaal kort te maken: de correcte route werd niet gereden, mama raakte de weg kwijt hahahahaha :-))!! Daarna maar met papa de route fietsen en jawel (kunnen mannen dan echt beter kaartlezen en routes lezen??? Iets voor een volgende blog!), de route werd volledig goed gefietst. Direct werd duidelijk dat het hier een serieus examen betrof. Tsjonge, veel moeilijke verkeerssituaties waarbij de theorie daadwerkelijk in de praktijk werd gebracht. Na drie keer de route te hebben gereden zei papa zelfs dat hij zich op veel punten goed moest voorbereiden. Immers, veiligheid moest gegarandeerd worden, de verkeersregels niet te vergeten. Ik denk dat zelfs volwassenen hier weleens zouden kunnen zakken met dit examen! Nadat zoonlief met manlief de route een paar keer te hebben gefietst kwam de proef op de som: "Mama, kom op en fiets met me mee. En nee, je hoeft de kaart niet te lezen, IK weet de weg wel!", aldus zoonlief naar me... Ahum.... ***schaamte***?????

Zenuwen bij zoonlief, dat was wel zichtbaar vandaag. Gisteravond ging hij al moeizaam slapen en vanochtend leek het erop dat hij niet zo'n goede nacht heeft gehad. Ruim drie kwartier (!) deed hij erover om zijn ontbijtje weg te werken en hij was stiller dan normaal. Hij kroop op de bank in de armen van z'n vader met de mededeling dat hij best wel zenuwachtig was voor het examen... Op de fiets naar school en niet eens papa een kus geven bij het afscheid... Papa en mama de hele ochtend enigszins in spanning ook, want zou hij geslaagd zijn of niet? De druk was merkbaar. En dan, 12.15 uur. Papa en mama wachten en wachten en wachten, waar bleef hij nou? "Kom nou thuis, we willen het weten" was het enige dat we dachten. En daar kwam hij de tuin in op z'n fiets. Een ingevallen koppie, duidelijk vermoeid. Maar niet duidelijk af te lezen of hij geslaagd was of niet. En en en??? De leerlingen konden maximaal 35 punten scoren op verschillende verkeerssituaties en zoonlief.... 35 punten!!! Geslaagd, cum laude!! Alsof papa en mama een enorm zware rugzak af konden doen, zo voelde het. Hoe trots kan je dan toch zijn op je zoon?

En zoonlief zelf? Hij was natuurlijk apetrots op zichzelf dat hij kon vertellen dat hij met het maximale aantal punten geslaagd is voor dit fietsexamen. En nu? Nu ligt hij met een misselijk gevoel en hoofdpijn op bed, lekker slapen en afwachten wat morgen brengen zal. De spanning heeft parten gespeeld en hij heeft er blijkbaar dus toch niet lekker op liggen slapen afgelopen nacht. Nu maar hopen dat dit het ook echt is en niet dat hij echt ziek aan het worden is...