Het is alweer 5 jaar geleden dat ik mijn eerste uitnodiging kreeg om deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ik was net een half jaar 30 en dus krijg je de oproep.
Alleen, ik was net bevallen van Jim. Ik heb de brief netjes opgestuurd met daarbij de mededeling dat ik over een half jaar wel weer een oproep wilde.
En ja, na een half jaar kreeg ik hem weer netjes binnen en ben ik naar de huisarts gegaan.
Alles was goed gelukkig.
Alleen, ik was net bevallen van Jim. Ik heb de brief netjes opgestuurd met daarbij de mededeling dat ik over een half jaar wel weer een oproep wilde.
En ja, na een half jaar kreeg ik hem weer netjes binnen en ben ik naar de huisarts gegaan.
Alles was goed gelukkig.
Inmiddels alweer 5 jaar verder.In december kreeg ik weer een nieuwe oproep, maar dan ben ik druk en laks, echt stom ja, ik weet het!
In februari maakte ik dan eindelijk de afspraak, maar ik viel weer in op mijn werk dus liet ik de afspraak schieten.
In maart kreeg ik WEER de brief. Eerlijk is eerlijk, super dat ze dit doen, want wie weet was ik het inderdaad wel vergeten... Echt super, die herinnering.
In februari maakte ik dan eindelijk de afspraak, maar ik viel weer in op mijn werk dus liet ik de afspraak schieten.
In maart kreeg ik WEER de brief. Eerlijk is eerlijk, super dat ze dit doen, want wie weet was ik het inderdaad wel vergeten... Echt super, die herinnering.
Oké, ik had vandaag contact met een vriendin waardoor ik er even aan werd herinnerd dat ik nu ECHT die afspraak moest gaan maken, want ik wacht er al veel te lang mee.
Mocht er wel wat zijn, hoe eerder je erbij bent des te groter is de kans op overleven.
Dus ja, ik ben behoorlijk stom. Misschien is het ook wel de angst, want stel dat er wel iets is? Al verwacht ik het niet, maar toch zet dit je wel een beetje aan het denken.
De dood is mijn grootste angst en ik denk dat dit door de depressies ook wel extra versterkt wordt. Maar zoals ik al eerder zei, hoe eerder je erbij bent...
Mocht er wel wat zijn, hoe eerder je erbij bent des te groter is de kans op overleven.
Dus ja, ik ben behoorlijk stom. Misschien is het ook wel de angst, want stel dat er wel iets is? Al verwacht ik het niet, maar toch zet dit je wel een beetje aan het denken.
De dood is mijn grootste angst en ik denk dat dit door de depressies ook wel extra versterkt wordt. Maar zoals ik al eerder zei, hoe eerder je erbij bent...
Nou, morgenochtend staat dan eindelijk de afspraak. Dat ellendige uitstrijkje. Ugh, zo'n vervelend iets, vooral als ze langs je baarmoeder gaan.
Ik ben blij als het achter de rug is!
Ik ben blij als het achter de rug is!
Hebben jullie al eens een uitstrijkje gehad?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten